Ik ben Lieve'ke, geboren in de zomer van 1970 en meteen afgestaan ter adoptie. Drie dagen na mijn geboorte werd ik als Lieve Van Beeck in mijn adoptiegezin ontvangen. Binnen dit adoptiegezin heb ik één geadopteerde broer. Verder heb ik minstens 7 biologische (half) zussen en een biologische broer. Een "neverending Story". Mijn jeugdjaren herinner ik me als onveilig en onvoorspelbaar. Op mijn negen kwam ik door toeval te weten dat ik een adoptiekind was. Eigenlijk was dit taboe en moest dit ook zo blijven. Midden in de daaropvolgende jeugdige identiteitscrisis (vechtend tegen wie ik niet was en wel moest zijn) incasseerde ik klappen en werd ik het slachtoffer van misbruik. Dag in dag uit omhuld door een sfeer van eenzaamheid en fatalisme, wilde ik alleen maar doodgaan. 

Dat ik ooit zou doorgaan, dat ik op latere leeftijd psychotherapeut en trauma-seksuoloog zou worden en dat ik op de koop toe ook nog met bokshandschoenen zou gaan werken lag niet in de lijn der verwachtingen. Het krijgen van klappen heb ik in mijn jeugdjaren wel al leren incasseren. Maar niet hoe dit in het therapeutisch boksen wordt ingezet. Van lijden naar leiden en begeleiden. 

DE LEER'KRACHT'

Op m'n achttiende wist niemand, inclusief mezelf waar ik aan toe was en wat ik zou gaan studeren. De aangepaste versie van mezelf koos onder licht druk om een opleiding in het onderwijs te starten, wat ik vanuit de people pleaser deed opdat anderen (vooral mijn ouders) een keertje trots op me zouden zijn. In het tweede jaar liep het mis, niet dat ik het niet kon, eerlijk gezegd had ik er gewoon geen zin (meer) in. Ik moest dubbelen om 'iets' te worden en na vier i.p.v. drie jaar studeren startte ik een carrière in het onderwijs. Voor de klas staan vond ik maar niets, ik studeerde er dus al gauw zorg - en remediërend leren bij en werd eerst zorgleerkracht, daarna zorgcoördiator. Me bezigen met het zorgen voor grote en kleine zorgen vond ik an sich wel boeiend. 21 jaar later sukkelde ik echter in een burn-out die zich uitte in paniekaanvallen, hyperventileren, angst en onrust, vermoeidheid, ... en vooral was ik volledig alle windstreken kwijt. Overleven werd mijn normaal. Er waren leuke dingen te doen in 'het leven', maar het werkwoord 'leven' vond ik behoorlijk moeilijk en lastig.

NIEUWE NIEUWSGIERIGHEID

In 2014 ben ik aan een fikse uitdaging begonnen, ik startte de vierjarige opleiding integratieve psychotherapie. Ik kwam mezelf daar behoorlijk tegen. Voor het eerst durfde ik uitspreken dat ik geadopteerd werd en mocht ik ondervinden dat er met mij niets mis was. Ik was niet één of andere rare snuiter, ik kwam niet van de planeet Krypton, ik was gewoon ik, op de wereld gekomen via de natuurlijke weg én ik mocht er zijn. Niemand deed raar tegen mij, ik was goed genoeg. 

DE WEG NAAR MINDER PRATEN EN MEER DOEN 

Getraumatiseerde mensen hebben vaak een tolerantieraampje (window of tolerance van pat Ogden), zo smal als een te nauwe steeg en het autonome zenuwstelsel is enkel afgestemd op gevaar en bedreiging. In traditionele behandelingen ging ik er zelf aanvankelijk ook vanuit dat nare herinneringen "woordelijk" dienen te worden verwerkt. De gouden standaard was blootlegging en verwerking van herinneringen. De therapeut (inclusief mezelf) die vooral verbaal werkt(e) zal vroeg of laat ook merken dat de inhoud vaak neerkomt op eindeloos herhalen van verhalen en/of er is niet eens één enkel woord. Stress, impulsiviteit, emoties als schaamte en angst, woede-aanvallen etcetera... lijken 'nergens en toch ergens bij te horen' maar scheppen in het hier en nu vaak veel onveiligheid. Veel speelt zich af in het niet - talige register en gaandeweg richtte ik mijn therapeutische interventies dus ook op minder - talig aanbod. Werken met IFS (Internal Family Systems) Therapy, Brainspotting en boksen vullen de gesprekstherapie aan. 

EN TOEN KWAM HET BOKSEN OP MIJN PAD

Therapeutisch boksen was voor mij in de eerste plaats een eigen manier om emoties te reguleren en een krachtige ontlading van spanning en opgebouwde stress als ook een verlossing uit een chronische freeze - situatie (een gestold stuk niet geleefde levenstijd vanaf de verloren seconde van de eerste mishandeling tot het (heruit)vinden van mezelf). Zelfs als chronische pijn - patiënt (TMS) heb ik baat bij bij het boksen en kom ik boksend in pijnvrije episodes terecht. Ik onderging het boksen in eerste instantie bij mijn eigen therapeut. Later volgde ik een training bij Marcel, kreeg ik de bokskriebel helemaal te pakken en voelde ik er wel iets voor om het ook aan te bieden binnen de therapeutische werksetting. Ondertussen zijn Marcel en ik boksmaatjes geworden en is het onze droom, passie, missie, ... om het therapeutisch boksen verder te mogen verspreiden (zeker in België, in Nederland hebben de hulpverleners de bokskriebel al goed te pakken!). 

Mijn waarden: Creativiteit - Eigenheid - Vriendelijkheid - Pragmatisme - Vrede - Waardigheid 

https://www.lievevanbeeck.be